۱. مادرم از حراجی چیزهایی برایم آورده بود که هیچ‌کدامشان به درد نمی‌خورد؛ نیم‌تنه‌ای که خیلی غیرعادی بود، کلاه کنگره‌ای سیمانی‌رنگی که آنقدر سفت و سنگین بود که سر و گردنم تحمل وزنش را نداشت، یک ساعت مچی‌، درست شبیه ساعت خودم، اما رنگ‌ و رو رفته و بدون کوک چرخش عقربه‌ها و باز هم ساعتی درست مثل ساعت خودم، اما کاملا نو، خوش‌رنگ و براق، ولی بدون بند! یک‌ به یک همه‌ی لباس و کلاه‌ها را جلوی آینه امتحان می‌کردم و ساعت‌ها را نگاه می‌کردم و با خودم می‌گفتم، اگر این اجناس خیلی ارزان قیمت باشند، فقط این ساعت بدون بند، ارزشش را دارد که برایش هزینه کنم، کم‌کم مادرم که در خواب فقط حضورش را مثل یک نظاره‌گر ساکت، گوشه‌ای حس می‌کردم، به شخص دیگری تبدیل شد که دقیقا نمی‌دانستم کیست، اما این‌طور در ذهنم مانده که حس می‌کردم « م» باشد!

۲. دیرم شده بود؛ خیلی دیرم شده بود و از این بابت بی‌نهایت تشویش داشتم! با حالتی از اضطرار بسیار شدید در جستجوی لباس‌هایم بودم تا هر چه سریع‌تر برای رفتن به محل کارم آماده شوم. هرچه لباس در عالم واقع داشتم مثل کوهی روی رگال لباسم تلنبار شده بود و من دنبال شلوارهای سیاهم می‌گشتم و آن‌ها را پیدا نمی‌کردم. فقط شلوار سیاه می‌خواستم، چون در مدرسه فقط اجازه‌ی پوشیدن شلوار سیاه را داشتیم، اما شلوارها پیدا نمی‌شدند و حالت اضطرار و تشویش من هر لحظه شدیدتر می‌شد. حضور مادرم را در گوشه‌ای از اتاق حس می‌کردم که کاملا منفعل و بی‌هیچ پاسخ یا واکنشی فقط نظاره‌گر حالات و حرکات من بود.

+ بعد از بیداری در صبح، دوباره خوابم برده بود و به‌نظرم این خواب حاصل نگرانی از کم‌آوردن وقت برای مطالعه و شرکت در کارگاه‌های آن روز بود.

مدت‌هاست که مادرم با خونسردی زننده‌ای حالت اضطرار و بی‌چارگی‌ام را نگاه می‌کند! نگاهش گویای این واقعیت است که کاری از دست من برایت ساخته نیست. من توان ورود به دنیای تو را ندارم. نمی‌دانم از این بابت متاسف و یا غمگین هست یا نه! نگاهش خیلی واقع‌بینانه است و عواطف آن مشخص نیست.